European Blues Challenge #9 dag 3 Coliseu Michaelense - Ponta Delgada (São Miguel Island) Azoren (06-04-2019) reporter & photo credits: Rootsville info organisation: Santa Maria Blues info EBC: European Blues Challenge © Rootsville 2019

Eerste agendapunt op het programma vandaag is de vergadering voor de active members van de "European Blues Union". Zo wordt er al enige informatie toegelicht over de editie 2020 en worden de kandidaturen voor 2021 onder de loep genomen. Ook het internationaal project "Young People in The Blues" wordt hier netjes uit de doeken gedaan. Een voorstelling volgt van de twee kandidaten voor de Blues Challenge 2021, Zweden of Polen en komt ook Zaanstad al een voorbeschouwing geven voor volgende jaar. Na de telling komt Chorzów (Polen) als winnaar uit de bus voor het organiseren van de "EBC" in 2021.We wisten ook al dat in België de organisatie van Hookrock werd verkozen om de finale van de "Belgische Blues Challenge" te verzorgen. Een finale die zal plaatsvinden op zaterdag 12 oktober 2019 in "OC Hoogerheide" te Diepenbeek.

Nog eens een bezoekje aan de "Blues Market" waar we de foto's nemen van het ondertekenen van het contract met de "Dutch Blues Foundation" voor de editie 2020. Daarna gaat het richting hotel met onderweg nog enkele stops met "live" muziek.

Na het laatste blues dinner in het hotel gaat het in strakke pas richting Coliseu Micaelense voor de afsluitende dag en nacht van deze 9de "European Blues Challenge". Vandaag de laatste 11 landen met hun afvaardiging en laat ons eerlijk zijn, hier zitten wel enkele kanshebbers in verborgen.

De spits wordt afgebeten door Italië en La Mama heeft "The Drive" naar Ponto Delgada gezonden. Deze band is een verbond tussen noord en het zuiden van Italië en is een fusie tussen de twee duo's "Angela Esmeralda & Sebastiano Lillo" en de “PoorBoys” . Ze spelen samen sinds 2016 en vinden hun roots in zowel de klassieke delta blues als ook roots muziek, rock en gospel. Naast Angela en Sebastiano bestaat deze "The Drive" ook nog uit Ste Barigazzi en Enry Zanni. Capiche!

Met nummers als "Somebody's Callin' My Name" en "Turn Your Head Down Low" kwamen ze bijzonder sterk uit de hoek. Ik begon Angela Esmeralda al te vergelijken met onze "Ghalia". Zo Goed als niets op aan te merken al was hun "Don't You Mind People Grinnin' in Your Face" misschien net die cover teveel.

Met de daaropvolgende "Tomislav Goluban Band" krijgen we iemand die ook in het westen van Europa stilaan begint door te breken. Dit jaar bracht hij nog zijn album "Chicago Rambler" op de markt (album report) en deed hij bij de onwetende toch een lichte kreet ontstaan. Om de kleuren van Kroatië te verdedigen bracht hij een ganse band over naar de Azoren. Een band die bestaat uit Hrvoje Funda (guitar, backing vocals), Vjekoslav Geček (bass, backing vocals), Krunoslav Zver (keyboards, trumpet) en Dragutin Hojsak (drums). Zijn inspiratie voor het bespelen van de bluesharp haalde hij bij de meesters Sonny Terry en Slim Harpo. Na reeds 10 albums te hebben uitgebracht prijken in zijn kast ook enkele nationale music Awards.

Veelal instrumentale kunstjes op de Mississippi saxofoon openend met een swingend nummer. Zijn "Pingeon Swing" kan je ook terugvinden op zijn laatste album. All aboard dan voor een conversatie met een trompet en met "Locked Heart" krijgen we nog als toetje een onvervalste tearjerker.

Denemarken aan de beurt dan met Trainman Blues. Van "Straight Shooter Records" mochten we vorig jaar het album "Trainman Blues" ontvangen (album report) en konden zo al een indruk krijgen van de akoestische blues van deze band. Net als bij de inzending uit Kroatië haalden ook zij de inspiratie bij grootmeesters als Big Bill Broonzy en Leadbelly. Raar maar waar, het brein achter deze "Trainman Blues" is een Ier, met name Richard Farrell. Bij hem horen ook nog het best bewaarde geheim van Denemarken in de persoon van Joachim Svensmark en ook nog een ritme sectie die bestaat uit Laust Nielsen 'bass) en Thomas Crawfurd (drums). Ze wonnen vorig jaar de award van "Best Blues Album" tijdens de jaarlijkse Deense Music Awards.

Aanvangend met Son House zijn "Don't You Mind People Grinnin' in Your Face" kreeg Richard Farrell meteen de ganse zaal mee. Een prachtige klankkleur en een wonderlijke vertolking van "I Heard The Angels Sing". Hebben ze 'de' Richard dat je op covers wordt afgerekend? Gelukkig nog 2 nummers uit zijn laatste album en met 'The Wind Will Blow Me Home" en "Wholesome Heart" kwam hij hier alle harten te veroveren. Een nieuwe Guy Forsyth.

Met de Britse inzending krijgen we er eentje met een stip achter haar naam. Nog juist op de valreep bracht Kyla Brox met "Pain & Glory" nog een pracht van een album uit (album report). Een album met een hele orkestratie maar hier op de "EBC" strijkt ze neer met haar "Kyla Brox Quartet". Een Quartet dat naast Kyla zelf ook nog bestaat uit haar trouwe compagnons Paul Farr (guitar), Danny Blomeley (bass guitar) en Mark Warburton (drums). Ook in onze contreien is deze Kyla Brox een graag geziene gaste als de Queen of British Blues.

Voor mezelf zonder meer de top favoriet en dit had ik zo ook al dusdanig ingevuld. Met "Pain & Glory" grijpt ze meteen hier iedereen bij de keel. Op nummes als "It's A Beautiful Day" en een dosis swing en blues komt de zaal zelfs in beweging en ook de jury kan dit niet onbetuigd laten en applaudiseren bundig mee op deze prachtvrouw en haar pracht prestatie. Job well done!

Iemand die ook in België vroeger met regelmaat op onze podia was te horen is de Finse singer-songwriter Jo' Buddy, iemand die ook als veteraan mag worden beschouwd. Jo’ Buddy & Down Home King III feat. Nieminen is een trio met Jo 'Buffy, Sami 'Cantor' Nieminen en Down Home King III op de drums. In hun muziek mag je diverse stijlen verwachten aks blues, gospel en rock 'n roll. Jaren stonden ze bekend als Jo’ Buddy & Down Home King III en hun mix van greasy grooves. Door de inbreng van een Hammond brengen deze Jo Buddy & co de rhyhtm 'n blues uit de sixties met aanstekeleijke grooves zoals ook op "I Don't Know'.

Ook een kleinere natie als Luxemburg zend zijn troepen richting Azoren in de hoedanigheid van de band "Heavy Petrol". De band ontstond in 2011 en door het aansluiten van Dan Juchem en Steve Richer bij deze "Heavy Petrol" begonnen ze ook meer en meer eigen nummers te schrijven. De afgelopen 7 jaar heeft Heavy Petrol een zekere reputatie verworven in Luxemburg en heeft ze deelgenomen aan grote Luxemburgse Bluesfestivals zoals "Blues Express" en "Blues en Jazz Rallye".

Hun album "Heavy Petrol" werd opgenomen in 2017 waarbij ze hun muze vonden bij namens als Jime Hendrix en Johnny Winter. De band bestaat uit Daniel Juchem (drums), Daniel Kries (bas), Gigi Felten (gitaar), Steve Richer (gitaar), Woody (zang) en Elise Nunes (zang). Geen onaardige inbreng met een exetrieke zanger die op nummers als "Me & The Devil" zich voor de volle 100 percent geeft. De tweede stem leek er wat verloren bij te lopen.

Van Luxemburg gaan we richting Slovakije met "Tony Bigmouth Pearson". Stefan Uhrinak aka Tony Bigmouth Pearson is een singer-songwriter die zijn jeugd doorbracht in de US. Zijn artiestennaam 'Pearson' is een eerbetoon aan zijn familieleden die hem hebben geholpen zijn eerste elektrische gitaar te kopen. Zijn muziek wordt beïnvloed door Noord-Amerikaanse blues en folk. Met zijn krachtige baritonestem wil hij de huidige sociale en politieke processen van over de ganse wereld in de spotlights zetten, iets wat hij doet door poëzie ter vermengen met zijn eigen muzikale interpretaties. In 2017 ontving hij de prijs van de songwriter voor 'Beste compositie' tijdens de Bratislava Music Competition, en in 2018 won hij de Slovaakse Blues Challenge wat hem hier in Ponto Delgada bracht. Vrijdag kregen we al een dosis "Folk" en dus kan deze singer-songwriter er ook wel bij. Veelal gebruik makend van loopings is dit het buitenbeentje van deze "EBC".

De blues met Griekse roots krijgen we van het "Sakis Dovolis Power Trio". Dit power-trio bestaat uit Sakis Dovolis, Fotis Dovolis en Nick Kalivas. Sakis Dovolis behoort tot een van de beste blues-rock gitaristen van de Balkan. In 2013 richtte Sakis zijn 'solo artist'-project op met de naam' SD Power Trio '. Door de combinatie van de grondbeginselen van Blues met een meer agressieve en moderne sound, wordt de band eerder aangeduid als een rock- dan een bluesband. Sakis is onlangs getekend door het Amerikaanse Recording Label Grooveyard Records NY en zijn debuutalbum "Cross The Line" komt wereldwijd uit op 23 november. Stevige bluesrock met ook een porite Texas shuffle à la SRV.

Voor onze delegatie uit de Lage Landen is de volgende "The Dynamite Blues Band" uit Nederland geen verrasing en behoren ze zonder meer tot de kanshebbers, al kunnen we ons uiteraard niet in de hoofden van de jury nestelen. De band bestaat uit Wesley van Werkhoven op bluesharp en vocals, gitarist Jacob Jan van Duijn en de ritme sectie met bassist Renzo van Leeuwen en drummer Jan Aandewiel. e brengen ons rauwe en uitbundige blues wat hun "live" concerten ook zodanig tekent. Hun blues wordt beïnvloed door de Texas en Chicago stijlen, evenals de meer swingende West Coast Blues.

Ambiance alom wanneer Wesley en de zijnen komen aan te zetten. Ook de Belgische delegatie komen voor onze noorderburen te supporteren. Op de hyperkenitische boogie 'n swing komt er als antwoord uit de zaal een daverend applaus en kan ierdereen hier zich vinden met hun "She's Dynamite", gewoon "Top Of The World" die gasten!

Met de Oosterrijkse formatie de "Somerset Barnard Band" zitten we aan de voorlaatste band van deze "European Blues Challenge". Somerset Barnard op gitaar en vocals reisde een tijd doorheen Australië en de VS. Hij speelde reeds overal, als busker in de straten van Senegal tot op een Internationaal festival. Sinds 2 jaar is hij nu gevestigd in Wenen. Zijn laatste album 'The Atlas Moth', uitgebracht in februari 2016, brengt invloeden uit zijn vier jaar reizen bij elkaar. Het opwindende nieuwe album 'Trains & Churches' werd opgenomen in januari 2018 en verdedigt hij nu de kleuren van Oostenrijk samen met Marlene Lacherstorfer op de basgitaar en drummer Ivo Thomann. We hadden deze band al op een buitenpodium kunnen beleven en waren dus al overtuigd door zijn warme klankkleur en het bespelen van een 3-string selfmade gitaar.

Er moet altijdwel iemand de spits afbijten en zo ook als afsluiter een wedstrijd beëindigen. Het is al over 02.00 als de "Marino Valle Band" deze taak op zich neemt en zo de kleuren van Zweden komt te verdedigen. In Zweden zweert hij reeds jaren trouw aan de ol' school rhythm 'n blues met bands als Big Band Splash, Gugge Hedrenius Big Blues Band en The Soulmates. Deze "Marino Valle Band" werd in 2017 opgericht. Marino wordt vergezeld door de muzikanten Mikael Fahleryd, Magnus Hjorth, Henrik "Pilen" Pilquist en Arvid Hill en zal ons laten genieten van authentieke prachtige soulmuziek in een mix van originals en covers.

Gewoon om te genieten wanneer ze op het einde van een slopend weekend nog dit uit de mouw kunnen schudden. Nummers als "Trouble is knockin' On My Door" komen crystal clear binnen en man wat heeft die Marino een soulstem. Een slowbluesje met "I'm Gonna Make You Mine" en als afsluiter nog rock 'n roll uit de oude doos en zo maken ze het de jury voor afsluiten het nog behoorlijk lastig.

Het is nu wachten op de beraadslaging van de Internationale jury van deze "European Blues Challenge" en verwachten we het verdict zo rond de klok van 03.00 Eerst nog enkele "Awards" toekennen en dan brengt Jorden de enveloppen..en de winnaar is Kyla Brox uit het United Kingdom. Als einde van een prachtige week kan iedereen tevreden zijn al moeten er vlug terug enkele kilo's af. Een pluim voor de organisatie van "Santa Maria Blues" en een dikke merçi voor de muzikanten en bands die ons een overgeeflijk weekendje hebben bezorgd. Morgen nog een dagje acclimatiseren op de Azoren en dan terug richting heimat...